"Wat ik hier op straat doe? Dat zal ik u vertellen. Ze zijn hier het huis aan het leegruimen en nou hebben ze mij hier even op de stoep gezet. Ik denk dat ze me zo komen halen. Nee, 'k heb nog geen idee waar ik naar toe zal gaan. Dat maakt me ook niet zoveel uit. Ik heb al een heel leven achter de rug, hoor. Heeft u even een momentje?
't Begon eind jaren zestig. Via de actie 'Veertig wikkels voor een Bolletjesbus' belandde ik op tafel bij de familie van Dalen. Een gezin met drie kinderen. Als ik het goed heb waren die toen zes, acht en negen. Ik heb het daar jarenlang prima naar m'n zin gehad. De van Dalens waren echte weekendbeschuitliefhebbers. Man, man, man, op zaterdag en zondag vlogen de beschuitjes m'n bus uit. Ik vond 't heerlijk om naar het gerasp van het smeren van de beschuitjes te luisteren en te zien hoe ze onder ladingen hagelslag en basterdsuiker bedolven werden. Ja, dat waren mooie tijden.
Maar toen de kinderen eenmaal het huis uit waren werd het akelig stil aan tafel en begon het gerasp van meneer en mevrouw behoorlijk hol te klinken. En toen vervolgens ook nog mevrouw van Dalen opstapte om bij de dirigent van het dameskerkkoor in te trekken leek het eenzame gerasp van meneer van Dalen tegen de muren van de kamer heen en weer te kaatsen. Meneer van Dalens trek in beschuitjes nam zienderogen af. Steeds vaker bleef ik leeg en nutteloos in de kast staan. Uiteindelijke schonk hij mij aan de kerk voor de jaarlijkse bazar.
Daar kwam ik in handen van meneer Driehuis, een krasse weduwnaar van in de zeventig die dol was op tuinieren en knutselen. Hij gebruikte mij als voorraadbus voor zijn verzameling boutjes, moertjes, ringetjes en ander fijnmetaalspul. Ook bij hem had ik het goed naar m'n zin. Ik had m'n eigen plek op de plank boven de werkbank in het schuurtje. Meneer Driehuis kwam bijna elke dag in het schuurtje. De ene keer om zijn tuingereedschap te pakken, de andere keer om wat te knutselen. Dan was ik onmisbaar met mijn handige verzameling kleinijzermateriaal.
Helaas is de oude baas een paar weken terug overleden. En nu zijn ze z'n huis aan het leegruimen. Vanmorgen ben ik samen met het tuingereedschap buiten gezet. Al het gereedschap is al weg, maar ik sta hier nog. Wat denkt u, ze zullen me toch niet vergeten zijn?"
Alles wat hij vindt
heeft een eigen verhaal.