De vondst van dit koffertje deed de Stadsjutter aan Woutertje van den Hoogerburcht denken, die destijds in het statige pand aan de overkant van de straat woonde. Woutertje bezat namelijk precies zo'n koffertje en iedere zomer weer keek de hele straat vanachter de gordijnen toe hoe een luidkeels blèrende en tegenstribbelende Wouter met zijn koffertje door zijn ouders op de achterbank van de blauwe Opel-Kapitein werd gedeponeerd. Vervolgens vertrok het gezin richting Veluwe, alwaar Wouter met zijn koffertje bij tante Agaath werd afgeleverd en een nog altijd snikkende Wouter aan de hand van zijn tante zijn ouders naar zonnig Italië zag vertrekken.
Ieder jaar weer vertelde Wouter hoe afschuwelijk hij zijn drie weken durend verblijf bij z'n vrijgezelle tante had gevonden.
Maar in de zomer van 1959 kwam er geheel onverwachts een definitief einde aan zijn kwellende vakanties, toen hij z'n tante in plaats van aan de ontbijttafel levenloos bungelend aan het dak van de zolder aantrof. Vanaf die zomer klom een grijnzende Wouter met z'n koffertje op de achterbank van de Opel Kapitein, richting zonnig Italië.
Alles wat hij vindt
heeft een eigen verhaal.