Het begon zo mooi. Hij was het helemaal. De jonge God waarvan ze gedroomd had. Alles wat ze in een man zocht had hij. Opwindend, sterk, stoer, teder, gevoelig, knap. Vanaf het moment dat ze hem aanschouwde, leefde ze in de wolken en tussen de sterren. Haar toekomst was gevuld met rozengeur en maneschijn. Dit was Geluk. Geschreven in hoofd- en neonletters. Met hem wilde ze haar leven delen.
"Ik zou best met jou willen trouwen", zei ze toen ze samen innig gearmd langs de rivier liepen. Hij verstijfde en keek strak voor zich uit. Ze was wat verbaasd over zijn plotselinge zwijgzaamheid.
Ook moest hij steeds vaker overwerken en had hij plotseling allerlei vreemdsoortige verplichtingen. Zij zat thuis met een mismoedige blik te kijken naar de knuffel met het "I Love You" hart, die hij samen met een rode roos op Valentijnsmorgen vorig jaar naast haar hoofdkussen had gelegd.
Ze besefte pas echt dat ze hem voor eeuwig kwijt was toen hij haar op het hoogtepunt van hun liefdesspel Mireille noemde. Dit kon niet waar zijn. Een Ander. Ze viel beurtelings ten prooi aan afgronddiep verdriet, verbijsterende verbijstering, verstikkende hyperventilatie en kokende woede. En toen zag ze de "I Love You" muis. Weg ermee! Weg! Weg! Weg! Ze greep de muis bij z'n nekvel, stampte naar buiten en stouwde hem in de door rottingslucht omgeven vuilnisbak. Precies daar waar de Stadsjutter hem zou vinden.