Op één van z'n jutterstochten vond de Stadsjutter deze pet. Het was in de buurt van The Irish Pub. Zou een zeeman z'n pet verloren hebben na een wilde avond in de kroeg? Hij had vast en zeker een beregezellige avond gehad en spannende verhalen verteld over z'n avonturen op zee. De Guinness had hem bijzonder goed gesmaakt. De verhalen gingen over een schuit vol met zingende kinderen en hoe ze vis gevangen hadden en hoe ze die in allemaal precies gelijke plakken gesneden hadden en hoe ze die door een lekker beslagje haalden en vervolgens in de goudbruine olie frituurden. Daarbij werd door de kinderen uit volle borst gezongen. Op zijn boot was het altijd een vrolijke boel. Met open mond hadden de stamgasten van The Irish Pub naar de verhalen van deze bebaarde zeebonk geluisterd.
Met z'n pet op één oor verliet onze stoere zeebonk laat die nacht de kroeg en toen gebeurde het. Hij stapte op een vers gevuld condoom, verloor z'n evenwicht, maaide met z'n armen door de lucht, zwaaide alle kanten op en kon zich nog net staande houden. Z'n pet had zich echter losgerukt van z'n hoofd en was op straat achtergebleven. Hij had er niets van gemerk. De volgende dag kwam de Stadsjutter langsgejutterd en hij wist het meteen: Dit is de pet van Kapitein Iglo.
Alles wat hij vindt
heeft een eigen verhaal.