Op tweede kerstdag besloot de stadsjutter zich te trakteren op een vroege ochtendwandeling. Het was stil in het park. Er was niemand te bekennen, behalve een Chinese man die aan de oever van de plas Tai-Chi oefeningen deed.
De stadsjutter sloeg een smal paadje in. Een eindje verderop zag hij in een boom een lampion hangen. Hij moest onmiddelijk denken aan die wonderlijke lampion die hij een op een avond bij de kade had gevonden. Hij liep naar de boom, haalde de lampion van de tak en bekeek deze aandachtig. Tot zijn teleurstelling viel er niets bijzonders aan te ontdekken. Hij hing de lampion weer terug en vervolgde zijn wandeling.
Het pad voerde hem naar de plas. Daar bleef hij staan en staarde gedachteloos naar het rimpelloze water. De Chinese man aan de overkant van de plas was er niet meer.
Hè, zag hij het nou goed?
Nee, dit kon toch niet?
Vanuit het water rees langzaam een lampion omhoog. Het leek wel dezelfde lampion die hij zoëven nog in zijn handen had gehad. De lampion ging aan, brandde even en verdween weer langzaam onder water.
De stadsjutter draaide zich om en haastte zich terug naar de boom. De lampion hing er niet meer, maar aan de tak bungelde een wit kaartje. Hij pakte het en las de in sierlijke letters geschreven tekst: "Oud wordt nieuw, nieuw wordt oud. Jaar na jaar".
Alles wat hij vindt
heeft een eigen verhaal.