Op zijn verjaardag kreeg Willem van Jacob en Annette een vogel kado. De gulle gevers gaven een korte toelichting op hun kadokeuze: "Dan ben je niet meer zo alleen, Willem, en heb je wat aanspraak." "Dank je wel", zei Willem, zette vervolgens de kooi op het dressoir, schonk koffie in en presenteerde twee appelpunten met slagroom. De vogel keek zwijgzaam vanaf zijn stokje toe en liet de rest van de avond niets meer van zich horen. Ook de dagen daarna zweeg de vogel.
Willem werd er mistroostig van. Wat hij ook probeerde - vriendelijk tegen het beestje praten, fluiten, een cd met vogelgeluiden opzetten - niets hielp. Het beestje wipte een paar keer op zijn stokje heen en weer, maar vertikte het verder om te reageren. Ook nadat Willem het deurtje van de kooi had geopend bleef het vogeltje stoïcijns op zijn stokje zitten.
Na een week was Willems mistroostigheid overgegaan in een lichte depressie. "Dieren horen niet in een kooi", mompelde hij. De volgende dag nam Willem de vogel mee naar het park en liet hij het beestje vrij. Het cirkelde een paar keer luid fluitend boven de kooi en verdween toen tussen het bladerdak van de bomen.
Alles wat hij vindt
heeft een eigen verhaal.