Nadat Albert in de lunchroom het telefoonnummer van Annelies op de palm van zijn hand had genoteerd, haaste hij zich naar zijn afspraak met de kunstcommissie. Ruim twintig minuten te laat belde hij aan bij het statige pand aan de Lindesingel. Ondanks zijn late komst werd hij allervriendelijkst ontvangen. De commissie bleek zeer ingenomen te zijn met zijn ontwerp voor een beeld in het stadspark.
Na wat kleine aanpassingen gingen de heren en dame akkoord met de drie meter hoge constructie, bestaande uit stalen profielen en gekleurde glaspanelen. Een uurtje later stond een breed glimlachende Albert weer buiten op de stoep van het pand. Wat een dag. Een opdracht voor een beeld en ook nog het nummer van een leuke vrouw in de hand. Dit moest gevierd worden. En waar zou hij dat beter kunnen doen dan in zijn vaste stamkroeg. Het werd een geweldige avond.
Toen Albert later op de avond naar het toilet ging en zijn handen wilde wassen, zag hij het nummer van Annelies op de binnenkant van z’n hand staan. Pfff....net op tijd. Vlug schreef hij het nummer op een papiertje, stopte het in zijn portemonnee, waste zijn handen en schoof weer aan bij zijn vrienden.
Rond sluitingstijd ging de lichtelijk aangeschoten Albert naar de bar om af te rekenen. Hij was in één klap nuchter toen hij tevergeefs naar zijn portemonnee tastte. Verdomme.... Het geld en de pasjes konden hem gestolen worden, maar niet het nummer van Annelies. In een droeve stemming keerde Albert huiswaarts. Hoe kon hij nu in godsnaam ooit nog in contact met haar komen?